Eindelijk

In het klimaatdebat neemt mijn partij een doordacht standpunt in. Voor de N-VA is kernenergie niet de grote boosdoener. Wij durven het debat voeren in een breder perspectief. Zonder dogma’s. Zonder veto’s. Het was dan ook moedig om Michael Shellenberger als prominente verdediger van kernenergie uit te nodigen op onze V-dag over klimaat en ecorealisme. Eindelijk zou ik zeggen, na heel mijn politiek leven aan de kar getrokken te hebben om het debat open en eerlijk met feiten en cijfers te voeren.

Geboren en getogen in Dessel is het nucleaire vertrouwde materie voor mij. Het SCK, net over de grens in Mol, is wereldtop voor nieuwe ontwikkelingen en het fabriceren van radio-isotopen voor o.a. medische beeldvorming en kankertherapie. Nù en in het verleden. MOX gaf ons mogelijkheden om militair plutonium om te zetten in brandstof voor civiel gebruik. Of hoe we in Dessel moderne zwaarden ombouwden tot ploegen. Bij FBFC maakten we hoogwaardige brandstofelementen en bij Belgoprocess bouwden we wereldexpertise op om nucleair afval te behandelen en op te slaan. Doch de kortzichtige Belgische politiek liet Belgonucleaire de deuren sluiten waarbij de MOX-productie naar het buitenland verhuisde en heel de Kempische brandstofcyclus in elkaar stuikte. Honderden banen gingen verloren, maar weinigen maalden er om. Het was toch maar in de nucleaire sector… Ook wat de afvalbewerking betreft rijden we met de handrem op. Onze installaties zouden veel efficiënter draaien mochten we meer buitenlands afval verwerken. Ooh ironie: net diegenen die tegen kernenergie zijn, reageren als eersten tegen maatregelen om de nadelen van kernenergie te temperen.

In de VU-tijd was het voor mij pas erg. Ik was pas parlementslid toen ik van toenmalig voorzitter Bert Anciaux de opdracht kreeg de partij te vertegenwoordigen op een manifestatie in Halen tegen de mogelijke opslag van laagradioactief afval. Heel de streek mobiliseerde tegen de “levensgevaarlijke” gele vaten en ik moest hen gaan steunen... andermaal ‘Oh ironie’. Maar goed, ik ging. En vroeg hen waartegen ze manifesteerden… En waar hun solidariteit met de Desselaar was die toch ook “hun” afval tijdelijk opsloeg.

Korte tijd later startte ik als eerste burgemeester van dit land een partnerschap van mijn gemeente met NIRAS om te onderzoeken of de berging van het categorie A-afval in Dessel kon. We zeggen en schrijven twintig jaar geleden! Al is de definitieve vergunningsaanvraag nu pas in zijn eindfase getreden. Heel wat bouwwerken zoals de loskade aan het kanaal zijn ondertussen voltooid of in uitvoering zoals het informatiecentrum Tabloo, de caissonfabriek en de installatie voor de productie van monolieten.

Drie jaar geleden schreef ik nog samen met Roeland Vavedin een rapport over de potenties die er bij het SCK aanwezig zijn met o.a. MYRRHA om ook in de nucleaire toepassingen rasse schreden vooruit te zetten. De publieke opinie was er nog niet klaar voor, en de tekst is op de harde schijf van mijn computer blijven steken… Maar MYRRHA kreeg wel de noodzakelijke steun van de federale regering, inclusief de N-VA. Belangrijk!

Intussen is er één en ander veranderd ten goede, en kunnen we eindelijk het debat complexloos voeren. Als ecorealisten gaan we het debat niet uit de weg en beseffen we dat kernenergie ook z’n voordelen heeft naast andere hernieuwbare energiebronnen. Dat de CO2-uitstoot wordt aangepakt en we zo de klimaatwijziging de wacht aanzeggen. Maar ook dat de nucleaire wetenschap verder ontgonnen moet worden. Voor Vlaanderen. Voor Vooruitgang.
Kris Van Dijck