Eén jaar later

Eén jaar later

Vandaag net één jaar geleden legden de pas verkozen Vlaamse parlementsleden hun eed af. Voor mij de vijfde eedaflegging en ik kon aan mijn twintigste jaar in het Vlaams Parlement beginnen. Ondertussen is er wel wat veranderd; in de samenleving, in de politiek, in het parlement.

Ik herinner me nog als gisteren dat wanneer ik ’s morgens in Dessel vertrok, en iemand me dringend nodig had, ik was toen ook al burgemeester, hij minstens tot ’s avonds moest wachten om het nog eens te proberen. GSM, i-phone, lap-top, internet, e-mail, 4G, het was science fiction. Kort op de bal spelen, overal bereikbaar zijn, het was een utopie. Het enige toestel dat ons dag en nacht tot de orde kon roepen was een fax. Maar ja, dan moest je nog thuis zijn om het bericht te kunnen lezen. Zo herinner ik me een nachtelijke fax vanuit de toenmalige VU&ID-fractie om ’s morgens met bekwame spoed naar Brussel te komen omdat er een crisis was omtrent één van onze zetelende ministers.

Ja, in die twintig jaar heb ik wel wat gezien. Vreugde en ontgoocheling, maar vooral geleerd dat je politiek niet tot je innerlijkste ziel mag laten inbreken. Het maakt je en het kraakt je. Daarom, ook al is het je beroep, moet je er constant een beetje afstand van weten te nemen, te relativeren.

We zaten ooit met drie in onze fractie. Weggemoffeld op de achterste banken. Nog even en de N-VA was er voor de geschiedenisboeken. Waarschijnlijk niet meer dan een voetnoot. Tien jaar later, vorig jaar dus, werd het een cohorte van 43 parlementsleden. Voordien nooit gezien op het Vlaamse niveau. Dingen kunnen dus drastisch veranderen.

Ik ben ontzettend fier op onze grote ploeg. Tientalle nieuwkomers die op één jaar tijd hun plaats zochten en vonden. Parlementsleden die hun taak op zich nemen en ook in Vlaanderen de kracht van verandering vorm geven. In Vlaanderen de leiding nemen met een Minister-president, voor het eerst een Vlaams-nationalist en geen christendemocraat, en voor het eerst geen socialisten in de regering, dat op zich was al een aardverschuiving. We hebben het voorbije jaar vaak moeten ervaren dat de nieuwe rol waarin iedereen geplaatst werd niet iedereen goed afging. Niet in het minst bij diegenen die een bank achteruit moesten.

Binnen onze fractie daarentegen bestaat de nuchterheid om die rol van grootste wel met de nodige sereniteit en realiteitszin op te nemen. Een gedreven fractievoorzitter, twaalf commissiecoördinatoren, vele specialisten op hun bevoegdheidsdomein, een gedreven ploeg stafmedewerkers onder leiding van een ervaren fractiesecretaris en voor elke parlementair een betrokken persoonlijke medewerker. De N-VA staat er.

Kris Van Dijck